Stel: je groeit als Turkse Nederlander op in Beverwijk of Heemskerk. Hoe zorg je dan dat je de rijkdom beleeft van twee culturen? Hoe kun je je Turkse roots koesteren en tegelijkertijd openstaan voor de Nederlandse cultuur? Als het aan het Turks Cultureel Centrum ligt, speelt hun ontmoetingsplek aan de Kerkbeeklaan hierin een belangrijke rol. Turkse Beverwijkers – oud en jong, man en vrouw – zoeken elkaar hier op. Voor de gezelligheid én om deel te nemen aan een van de vele sociaal-culturele activiteiten. Van zingen in een koor, toneelspelen in de theatergroep, het volgen van Nederlandse taallessen tot uitstapjes naar de duinen of het Rijksmuseum.
Alperen Doruk, geboren en getogen in Heemskerk, is jurist en in zijn vrije tijd voorzitter van de ‘Stichting Beheer Turks Cultuur Centrum’. ‘Als Turks-Beverwijkse gemeenschap hechten we aan een eigen onderkomen. Jaren geleden waren we gehuisvest in een oud schoolgebouw aan het Raamveld. Die locatie was niet ideaal. Vandaar dat we in 2010 de knoop hebben doorgehakt en naar het huidige pand aan de Kerkbeeklaan zijn verhuisd. Met 60 gezinnen hebben we een fonds opgericht om dit nieuwe onderkomen te kunnen bekostigen. Zonder één cent subsidie. Hadden we eerst de beschikking over slechts één klaslokaal, nu hebben we een ontmoetingsruimte, twee lokalen, een eigen keuken én een grote tuin.’
We hebben elkaar nodig
‘Het was een grote stap, van het Raamveld naar de Kerkbeeklaan (vlak naast het Marlo-terrein), maar alleszins de moeite waard. Zo kunnen we de Turks-Beverwijkse gemeenschap ook in de toekomst bijeen houden. Onze ouderen die in de jaren zeventig hun bestaan in Turkije opgaven voor een nieuwe toekomst voor in Nederland, verdienen ons respect, onze steun en aandacht. Nu zij ouder wordt vallen deze eerste generatie Turkse Nederlanders als het ware tussen twee werelden. Lang hebben zij gedacht nog terug te kunnen keren naar hun vaderland. Maar als je zo lang weg bent verwateren de vriendschaps- en familiebanden in Turkije. Teruggaan is geen optie meer. Ook al omdat wij, hun kinderen en kleinkinderen, allemaal in Nederland wonen en werken. Zij kunnen niet zonder ons, maar wij kunnen ook niet zonder hen. Voor de jongere generaties vormt de oudere generatie de verbinding met verleden en met de Turkse cultuur. Want onze roots liggen nog steeds in Turkije. Het zou doodzonde zijn als je dat verleden en die culturele bagage overboord zou gooien. Als je besef hebt van je identiteit en geschiedenis, sta je sterker. Daarom is het beheersen van twee talen ook zo belangrijk. Van kleins af aan spraken mijn moeder en vader Turks met mij. Daar ben ik nog steeds blij om. Later op de basisschool heb ik in de kleuterklas Nederlands geleerd. In ons centrum besteden we aandacht aan beide talen en culturen. We hebben een koor dat Turkse liederen uit Anatolië zingt, maar we organiseren ook uitstapjes naar Nederlandse bestemmingen en activiteiten zoals een boekenlees- en discussiegroep, en we regelen Nederlandse taallessen voor de ouderen die nooit goed Nederlands hebben geleerd.’
‘Wij waarderen dus de Turkse cultuur, en tegelijkertijd richten we ons op de Nederlandse samenleving. Ons centrum is de brug tussen heden en verleden, tussen Nederland en Turkije. Niet voor niets organiseerden we de afgelopen jaren feesten waarbij we de hele buurt uitnodigen, ongeacht de nationaliteit. In 2019 vierden we met vele Turkse en Nederlandse gasten ons 30-jarig jubileum. Op naar het 60-jarig jubileum!’
