Je zou Stella kunnen schalen onder de noemer van creatieve duizendpoot. Ze produceert, begeleid en coördineert, maar vooral: ze schrijft. Schrijven is voor Stella een eerste levensbehoefte die in golven aan de oppervlakte verschijnt. Vooral op het moment dat ze zich heeft ondergedompeld in allerlei ander leuk werk en dreigt vast te lopen. Als dat punt zich aandient moet ze zich eigenlijk even een paar dagen terugtrekken en simpelweg schrijven, ook al is het schrijven zelf voor haar vaak makkelijker gezegd dan gedaan.
Al vanaf het eerste moment dat Stella in aanraking kwam met schrijven, besefte ze zich: jezus, wat is dit moeilijk. Een motiverende realisatie, want ook al bleek schrijven enorm frustrerend, het leverde wel resultaat op dat aankwam. Wil ze schrijven, moet ze de ruimte hebben om haar hoofd langzaam uit te vouwen: het duurt gewoon altijd even voor een idee zich vertaalt naar tekst. Moeilijk voor te stellen wanneer je een gesprek met haar voert, want ze spreekt zelfs in schrift.
Tijdens de opleidingen die ze volgde zijn ook eigenlijk alle vormen van schrijven wel eens voorbij gekomen, maar als ze moet kiezen klinkt na een korte overpeinzing toch een volmondig theater. In een toneelstuk moet namelijk alles wat je kwijt wil over de wereld tot uiting komen in een handeling of dialoog: dat vergt een heel andere manier van denken, die volgens Stella bijzonder interessant is. Na het afronden van een stuk gebeurt er iets met je zinnen en je tekst: ze gaan leven, en krijgen de bagage mee van al die ogen die ernaar kijken en al die mensen die ermee werken.
Haar teksten vinden vaak hun vorm in de absurdistische en magisch-realistische hoek. Daar waar ze de meest platte dialogen kwijt kan zonder dat ze worden platgeslagen door de context van de realiteit. Ze creëert een wereld die raakt aan de onze, maar net even anders is: bewoond door mensen met barsten en gebreken, stralend in haar abstracte invalshoek. Het is er goed toeven.
