Open die luiken!
Met een beetje mazzel duurt een mensenleven zo’n 70 tot 80 jaar. Hoe kom je die tijd een ‘beetje leuk’ door? Niet door je met mooie spullen te omringen, stelt Bert Kisjes. Want dat biedt slechts kortstondig vermaak. Waar je volgens deze voormalige horeca-uitbater en filosoof ook voor moet waken, is voornamelijk met ‘je eigen soort’ omgaan. Daarmee doe je jezelf veel te kort. Bovendien werkt dat segregatie in de hand. Nee, het leven biedt het meest als je je met zo veel mogelijk verschillende mensen verbindt. Gewoon door met ze in gesprek te gaan en te luisteren naar wat hen beweegt. ‘Naar mijn idee leef je op die manier het volle leven.’
Voilá de missie van Bert, inmiddels 81 jaar oud en al een leven lang actief om mensen van allerlei pluimage met elkaar in contact te brengen. Eerst in Cultureel centrum De Drommedaris in Enkhuizen, daarna als eigenaar van Hotel Sonnevanck te Wijk aan Zee. En natuurlijk met zijn ‘masterpiece’ Cultural Village, waarmee zijn missie eind jaren negentig internationaal werd uitgerold. Sinds zeven jaar beschikt hij over een ‘nieuwe’ magische ontmoetingsplek: de Grote Kerk aan het Kerkplein te Beverwijk. Serge Héman, begenadigd gitarist, ervaren organisator en ex-uitgever, staat Bert daarbij praktisch terzijde.
Het duo organiseert zelf programma’s en evenementen, en nodigt nadrukkelijk anderen uit om hetzelfde te doen. Vette technoparties naast klassieke concerten, een muzikale ode aan Elvis Presley naast een diner waar ouderen en jongeren met elkaar aan tafel gaan, exposities, bruiloften, het kan allemaal. In de Grote Kerk wordt niet meer het woord van God verspreid, maar dat van de burger. ‘En echt, mensen zijn léuk’, benadrukt Kisjes. ‘Ik ben het hartgrondig met Rutger Bregman eens die de bestseller “De meeste mensen deugen” schreef. Dat moeten we echter eerst zelf ontdekken. Juist, door met zo veel mogelijk mensen te praten, je in hen te verdiepen, door samen mooie dingen te organiseren.’
Een grotere wereld
Als Spaans-klassiek geschoolde gitarist, had ik bijvoorbeeld niet zoveel met techno’, zegt Serge Héman. ‘Totdat ik als beheerder zo’n avond in de Grote Kerk bijwoonde. Toen bleek ik het best te kunnen waarderen. Mijn wereld werd daarmee een stukje groter, en juist dat gunnen wij iedereen.’ Of neem de jonge regisseur die op een dag de Grote Kerk inliep, vult Bert aan. ‘Hij had nog geen stuk, geen acteurs en geen oefenruimte. Hier is vervolgens alles tot stand gekomen en stond er op een gegeven moment een dijk van een voorstelling. Deze kerk is van iedereen, wie wil kan ook iets organiseren. Door er niet van te houden, laat je het leven liggen. Ik heb dat zelf ook moeten leren. Ik hield bijvoorbeeld totaal niet van sport. Ik vroeg me af waaróm eigenlijk niet, en ben een zomer lang de Tour de France gaan volgen. Dat gaf mij een groot plezier. Ik wil maar zeggen: Open die luiken!’
Héman en Kisjes hebben een dagtaak aan het beheer en organisatie van de kerk en doen graag een beroep op mensen die het programma samen met hen willen uitbouwen. Een vaste spelletjes- of knutselmiddag, een discussie over Tata Steel, een presentatie van je bedrijf, het kan van alles zijn. Bert zou daarnaast bijzonder graag zien dat iemand de Spreekstoel nieuw leven inblaast. ‘Dat is zo’n eenvoudige, waardevolle activiteit. Je gaat op zoek naar mensen die iets te vertellen hebben, maakt niet uit waarover. Je houdt voorgesprekken, zorgt voor aankondiging in de pers en uitstekende verslaglegging om jaarlijks een bundeltje van deze verhalen uit te kunnen geven. Wie wil dit vormgeven?’
