Ze leerden elkaar kennen op de middelbare school hier in de Ijmond. In eerste instantie gingen ze van daaruit elk hun eigen weg, Jasmijn vertrok namelijk naar het AMFI en Calvin koos het pad van bedrijfseconomie. Toch bleek door een groeiende interesse in kunst en cultuur, en textiel in het specifiek, het AMFI ook voor Calvin een logische volgende stap.
Na het afronden van haar opleiding in 2011 stortte Jasmijn zich op allerhande freelancewerk, maar merkte op een gegeven moment dat ze de samples en stalen die ze aan haar opdrachtgevers leverde eigenlijk veel liever zelf door zou ontwikkelen. Eenzelfde gevoel sloop er tegen het einde van zijn opleiding ook bij Calvin in: en met dat besef begon de samenwerking. In het begin is dat natuurlijk heel erg zoeken, want je zit nu eenmaal met een volledig eigen smaak en stijl, dus is het noodzaak op zoek te gaan naar manieren om die te vervoegen tot een gezamenlijk handschrift. Die zoektocht begon zo’n drie jaar geleden, en de neuzen staan inmiddels onmiskenbaar dezelfde kant op.
Ze streken neer in Studio O, waar ze zijn omringd door gelijkgezinden: allerlei verschillende makers die een vergelijkbaar pad hebben gekozen. Hier heerst een algemeen begrip over waar ze precies mee bezig zijn. Andere makers begrijpen namelijk als geen ander dat het bij gebrek aan tastbaar product af en toe lastig is uit te leggen wat ze nou eigenlijk doen in dat atelier van ze.
Het werk dat ze maken is vrij breed, maar komt allemaal voort uit een algemene interesse in het proces zelf. Het werkt bevredigend om een eigen idee om te zetten tot iets concreets, of te gebruiken als begin van een onderzoek: waarom nemen we niet gewoon een keer de tijd om zo’n techniek tot op het bot te doorgronden? Waar komt het vandaan, hoe is het ontstaan, wat zijn de mogelijkheden qua garen en weefbindingen? De fascinatie zit hem dan ook in het experimenteren, en dat gaat voornamelijk handmatig. Samples uitwerken, technieken die niks met textiel te maken juist toepassen op textiel, onorthodoxe materialen gebruiken, de mogelijkheden zijn eindeloos.
Aangezien al hun projecten draaien op handmatig experimenteren kom je in het proces constant foutjes tegen: maar die zien ze juist als cadeautjes. Want bij elk foutje dat op je pad komt wordt je als het ware gedwongen om stil te staan en te kijken waar de mogelijkheden liggen. Je probeert het proces natuurlijk zo veel mogelijk te sturen, maar het werkt het best om simpelweg open te blijven staan voor wat dat proces je precies te bieden heeft: want juist daar liggen de interessantste ontwikkelingen.
Inspiratie vinden ze dus voornamelijk binnen de verschillende technieken die ze beheersen, maar er valt ook zeker wat te halen uit patronen buiten de deur: binnen de architectuur bijvoorbeeld, in de behandeling van baksteen of keuzes in het glaswerk. En door onverwachte projecten stuiten op een vergeten invloedrijke tapijtknoperij uit de buurt is ook minstens inspirerend te noemen, want juist dat soort ontdekkingen zetten aan tot nadenken over eventuele toekomstige projecten. In het uitlichten van zulke antieke technieken blijkt namelijk een van hun voornaamste motivaties te zitten: studio Jas&Cal wil laten zien dat textiel in essentie een duurzaam product is, waar tijd, moeite en energie in zit. Dat door te focussen op de techniek, zonder de esthetiek uit het oog te verliezen, de bewustwording er op een gegeven moment langzaam insluipt. Door simpelweg stil te staan bij het proces en geïntrigeerd te raken door de details ontstaat vanzelf een hernieuwde waardering voor het product en het fascinerende proces dat daarachter schuilt.
